بررسی تأثیر ارتقاء سیستم تهویه بر عملکرد کارگران شاغل یک کارخانه ریسندگی در شهرستان قم

مقدمه: تهویه یکی از مهم ترین فاکتورهای تأثیرگذار بر عملکرد و کارایی تولید بوده که با کاهش بار آلاینده ها و یا حرارت می تواند این نقش مهم را ایفا نماید. مطالعه حاضر با هدف تعیین میزان تأثیر ارتقاء سیستم تهویه بر کارایی و عملکرد تولید در یک شرکت ریسندگی صورت گرفت. روش کار: داده های این مطالعه توصیفی تحلیلی از طریق اندازه گیری پارامترهای محیطی (دمای خشک، تر و رطوبت هوا) مورد سنجش و جهت ارزیابی شاخص عدم آسایش حرارتی (di) مورد استفاده قرار گرفت. به منظور تخمین اثربخشی عملکرد سیستم تهویه، داده های مرتبط با غلظت آلاینده گردوغبار پنبه و پلی استر (گردوغبار قابل استنشاق) مطابق با روش استاندارد niosh-0600 مورد سنجش و آنالیز قرار گرفت. در نهایت راندمان تولید تعیین و در وضعیت های مختلف تهویه ای مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: نتایج مطالعه نشان داد مقدار شاخص di در سه سالن مورد بررسی تفاوت معنی داری نداشته و همگی در گستره نزدیک به آسایش حرارتی می باشند (45/0=p). همچنین بین شاخص عدم آسایش حرارتی (di) و روند اصلاحات تهویه، تفاوت معناداری مشاهده نگردید (42/0 p=). از سوی دیگر اثر ارتقاء سیستم تهویه، بر افزایش میزان تولید و راندمان کار معنی دار تشخیص داده شد (05/0p <). نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که ارتقاء سیستم تهویه با کنترل پارامترهای شیمیایی و تا حد کمتری پارامترهای فیزیکی، نقش قابل توجهی در ارتقاء عملکرد و کارایی تولید در کارگران خواهد داشت. کلیدواژه: تهویه، تولید، عملکرد، شاخص عدم آسایش حرارتی